Sahilde yürümeyi seviyorum bugünlerde. Sahilde yürürken, umutlandığım anlar gibi düşünürüm. Aslında umutlanmaktan çok sanırım çok daha düzgün hayaller kurabiliyorum. Zihnim olduğu gibi yani asıl ben gibi temizleniyor ve sanırım mutlu oluyorum. :)
Bir kaç gündür sahilde yürüyorum. Sadece düşünüyor ve yalnızlığa ittiğim kendime cevaplar arıyorum. Gizem yaratmak değil amacım. Hayatıma çizilen şekli düşünüyorum. Ne oluyor diye sorarken cevap buluyor ama bulduğum cevabı anında unutuyor gibiyim. Karmakarışığım. Üzgünüm.. Kırgınım hayata... :(
0 Yorumlar